De "wederzijdse" belastingkredieten, onmogelijke controles, de belegering van producenten om directeur-generaal Borrelli te verdedigen. Meloni: "Schandelijk schandaal"

Ze verdedigen hem, ze willen hem terug. Waarom? Wie is Nicola Borrelli? Is het de schuld van deze Carneade, de voormalige directeur van Cinema van het Ministerie van Cultuur, of is het de schuld van producenten, regisseurs, die ministers en ondersecretarissen belegerden: "Wij willen hem, alleen hem. Verander hem niet"? Als geen enkele Italiaan het woord belastingkrediet meer wil horen, is het dan de schuld van Borrelli, die Anica en Apa verdedigen alsof hij Gaius Cilnius Maecenas is, of van degenen die niet zeiden: minder, beter en gecontroleerd? Het systeem is verstopt met praktijken, een klaarstaande hervorming is tegengehouden. De geur van vermeende kunst was zo sterk dat hij de stank van namaak overstemde.

Meloni zegt dat "de belastingaftrek een verachtelijk schandaal was, een verdraaid mechanisme, dat de afgelopen jaren zeven miljard heeft gekost", dat de zaak-Kaufmann "slechts de dramatische epiloog van een systeem" is en belooft dat "de corruptie zal worden uitgeroeid, want ik ben niet bang". En het is te geloven, maar wiens schuld is het als een beschaafde wet, zoals de belastingaftrek, vandaag de dag alleen nog maar synoniem is met fraude en spookfilms? In 2023 werden er 402 films geproduceerd, waarvan 398 met belastingaftrek, een stijging van 53 procent ten opzichte van 2019. Het aantal aanvragen voor belastingaftrek voor documentaires steeg van 56 in 2019 naar 104 in 2023. Sinds de nacht van 2 juli, de nacht van Borrelli's aftreden, hebben de verenigingen van de bioscoopsector, distributeurs en festivals (de lijst zou te lang zijn) hun "grote bezorgdheid geuit over de leegte die is ontstaan" en "over het gegarandeerde ijverige werk". Nooit was een woord zo accuraat. Vlijtig.

Borrelli is zo ijverig geweest dat hij zestien jaar lang dezelfde positie bekleedde, met elf ministers en tien regeringen. In 2019, wanneer Alberto Bonisoli, voormalig minister van Geel-Groen, besluit hem uit de directie te halen, breekt er een onderbreking uit, dezelfde opstand als vandaag. Na Bonisoli keert Dario Franceschini terug als minister en haalt hem terug naar zijn post omdat, zo zei hij, "de producenten het willen". Iedereen is vervangbaar, maar Borrelli blijkbaar niet. Waarom? Omdat de producenten op zoek zijn naar een vriendelijk gezicht op het ministerie (en dat vinden ze bij Borrelli) en omdat de ambitie van ministers en ondersecretarissen van Cultuur is om bevriend te zijn met kunstenaars, of ze in ieder geval niet als vijanden te hebben. Borrelli is perfect. Hij neemt ook 's nachts op, hij is de ziektekostenverzekeraar van de Italiaanse cinema. Wordt de praktijk stopgezet? "Ik bel Borrelli." Is de film afgewezen? "Nu ga ik er met Borrelli over praten." Hij was er altijd, Borrelli, en ze zeggen tegen het ministerie, om de directeuren te troosten: "Maak je geen zorgen, probeer het de volgende keer opnieuw." En de volgende keer ging het goed. Zo wordt het belastingkredietsysteem geolied tot het vervloekte moment. Het is het jaar van Covid en natuurlijk herinnert niemand zich dat alle Italianen keynesianen waren, ze vroegen de staat om te betalen, zelfs al was het maar om gaten te graven. En de staat betaalt.

Hij betaalt om ingestorte bioscopen te vullen, hij betaalt voor de reclames, "ga terug naar de bioscoop", "leve de bioscoop". Een ministerieel kantoor, Borrelli's management, wordt overspoeld en ze beginnen te stempelen, stempelen, maar elk stempel wordt virtuele valuta, zoals de Superbonus van 110%. Het systeem hapt naar adem en er is niet eens een team van spokenjagers om een ​​fraudeur als Kaufmann te ontmaskeren. Borrelli zou degene moeten zijn die eventuele fraudesignalen aan de autoriteiten meldt, maar Borrelli zou daar niet eens tijd voor hebben, want hij moet zich verantwoorden tegenover de "meesters", de politici die ze "de meesters" noemen, in veel gevallen ijdele trombones van dubieus talent.

In juni 2022 keurde de regering van Draghi een hervorming goed die de terugkeer van 30 procent belastingvoordeel en vervolgens drie weken filmopnames mogelijk maakt. Het belastingvoordeel wordt pas uitgekeerd nadat de film is afgerond. Bovendien is een distributeur in de bioscoop vereist. De producenten, degenen die niet door oplichters willen worden besmet, zeggen, net als Riccardo Tozzi: "We doen mee, laten we het doen." De hervorming ligt klaar op tafel bij het ministerie, maar Sangiuliano arriveert bij het ministerie met de ondersecretarissen Sgarbi, Borgonzoni en Mazzi, een jachtclub, die alleen beweert dat het erom gaat wie op wie jaagt. Anderhalf jaar lang discussieert Sangiuliano met Sgarbi, waarop Mazzi probeert de macht van Sangiuliano over te nemen en Lucia Borgonzoni de delegatie bij de audiovisuele sector behoudt. Anderhalf jaar lang zijn de kantoren van het ministerie geblokkeerd omdat de aard van het ministerie, de organisatie van de departementen, moest worden aangepast. De benoemingen zijn wankel, het ministerie zwenkt en is onbestuurbaar. En zo gaat het de hele periode door, bijna twee jaar lang. Je kunt bijna alles kopen, maar niet de harmonie die een ministerie succesvol maakt. Sgarbi treedt af, nooit vervangen, Sangiuliano treedt af, Mazzi breidt uit, er wordt een poging gedaan om Borgonzoni's delegaties te beperken. De hervorming blijft op tafel liggen, want geduld is niet te koop, maar verontwaardiging wel en maakt het mogelijk om interne rekeningen te vereffenen. Nu, met de nacht, zijn alle katten zwart. Wat was Borrelli? Hij was de arm van een ministerie dat niet echt het mooiste ter wereld beweert te zijn. Het wordt belegerd door zwervers met een stinkende adem, halvegaren die recht hebben op het podium, anders "doe ik een interview en zeg ik dat...". Arme minister, die ondersecretaris die de telefoon moet opnemen en bedelaars moet laten geloven dat ze de nieuwe Giorgio Strehlers zijn, die een categorie fanatici moet verdedigen, trouwambtenaren die er allemaal van overtuigd zijn dat ze Fellini zijn.